Gerardsdag

20 mei 2019 van Lagos naar Albufeira Bijna 70 km en ruim 700 hoogtemeters

Tja, vandaag moest natuurlijk Gerard zijn gloriedag worden. Aan het eind van de dag onthaald worden door zijn geliefde Janneke in zijn geliefde tweede habitat Albufeira. Iets om naar uit te kijken toch? Maar hoe anders begon de dag voor hem. Het begon allemaal om een uur of acht toen Rob, ja die van de Robbiemomentjes, opgetogen over de gang huppelend naar me toe kwam met de opmerking:" We hebben een Gerardmomentje". Ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen want meestal heeft Gerard om acht uur 's ochtends de boel al strak voor elkaar maar toch vroeg ik aan Rob wat er loos was. De aanleiding voor wat Rob me ging vertellen ging terug naar de vorige namiddag. Na het inchecken in hotel Riomar in Lagos vertelde Gerard dat hij met Rob een mooie kamer had met uitzicht op onze fietsen die keurig op een binnenplaatsje stonden gestald. Toen hij echter hoorde dat ik een kamer aan de voorkant had met een balkon is hij bij de receptie zijn eigen balkonscene gaan maken, kennellijk al bezig met een soort Romeo en Julia gedachte. De kamer met balkon heeft hij alsnog gekregen dus dat was geregeld. Maar wat bleek vanochtend. Hij had z'n fietsschoenen in de andere kamer laten staan. En, wat erger was, de kamer was vannacht weer vergeven aan andere mensen die volgens de receptionist pas om een uur of twee/half drie waren ingecheckt. Die wilde hij nu nog niet wekken en dus zat er niets anders op dan te wachten tot een uur of tien, het moment dat de ontbijtperiode was verstreken. Iets in mij zei echter dat deze mensen niet echt verlegen zaten om een ontbijt. Maar Gerard, toch met enig ongeduld geladen juist op deze dag, liet het er niet echt bij zitten. Een paar keer had hij voorzichtig en ook wat minder voorzichtig op de deur geklopt maar telkens zonder succes. En dus stonden we om een uur of negen volledig bepakt voor het hotel en hadden we alle tijd om ons zorgvuldig in te smeren met zonnebrandcrême en onze navi's aan te zetten en wat je verder zoal doet als je staat te wachten. Op enig moment echter kwam er een jongeman uit het hotel die met twee jongedames in een auto stapte om te vertrekken. Er ontstond enige hilariteit toen de jongeman vertelde dat ze zojuist een man in adamskostuum over de gang hadden zien lopen met een paar schoenen in z'n hand. Kort daarna kwam de receptionist breed lachend naar buiten met de bewuste schoenen. Rob en ik hebben Gerard de laatste tijd niet gelukkiger zien kijken dan op het moment dat hij zijn schoenen weer in ontvangst kon nemen.

Met enige vertraging vertrokken we dus uit Lagos voor onze laatste etappe naar Albufeira. Het eerste stuk verliep rustig pedalerend over de N125, wat weliswaar een redelijk drukke weg is maar gelukkig beschikt over een brede strook naast de rijbaan waarover prima gefietst kan worden. Met een klein westelijk rugwindje en een zonovergoten licht glooiend landschap, kunnen we rustig spreken over sublieme fietscondities. Ik had besloten om vandaag een beetje in de buurt van Rob te blijven fietsen wat inhield dat we Gerard bij tijd en wijle soms helemaal uit het oog verloren. Die was vandaag bijna niet te houden. Geen idee waarom. Dat ging zo door tot aan de zuid Portugese kustplaats Portimão (spreek uit zoals de meeste poezen dat doen) alwaar we op het plein aan de waterkant onze eerste koffiestop hebben gemaakt. Na Portimão was het gedaan met de rust. We verlieten de tamelijk drukke N125 omdat Gerard ons aanraadde om meer langs de kust te gaan rijden. Dat was rustiger en mooier en Gerard kon dat weten. Dit was tenslotte zijn terrein. Nou, dat hebben we geweten. Allereerst de suggestie om te gaan lunchen in het kustplaatsje Carvoeiro. Nu is het aan de Algarve zo dat een kustplaatsje ook echt aan het water ligt hetgeen vaak betekent dat je vanaf grote hoogte moet afdalen tot zeeniveau. Nu is dat afdalen niet echt een probleem maar op de fiets denk je tijdens de soms mega stijle afdaling wel aan de onvermijdelijke consequentie. Precies. Hoe kom ik hier in godsnaam weer vandaan. Maar goed, in Carvoeiro was dat een probleem voor na de lunch. Die was overigens prima en Carvoeiro bleek een pareltje aan de Portugese kust. Na de lunch bleek de klim uit het plaatsje eigenlijk wel mee te vallen hetgeen niet gezegd kon worden van de daarop volgende inham naar een strandje. De klim vanaf zeeniveau naar boven was van een soort Super Buitencategorie. Het was de eerste klim in onze trip die mij halverwege bijna deed besluiten om af te stappen maar met een hartslag die de dokter me zou hebben afgeraden kwam ik toch nog boven. Niet normaal. De rest van het parcours liep gelukkig wat gematigder. Met nog wel een flinke klim vlak voor Albufeira bereikten we rond half vijf ons eindpunt, het appartementen annex hotelcomplex Alfagar, waar Janneke ons stond op te wachten en ons een fantastische ontvangst gaf met heerlijke versnaperingen. Die hadden we wellicht ook wel een beetje verdiend na onze tocht van ruim 1.250 km en ik weet niet hoeveel hoogtemeters. Helaas dat Wim de tocht al snel heeft moeten staken en daardoor veel moois heeft gemist. Rob, Gerard en ik hebben erg genoten van de fietstocht ondanks de soms best pittige etappes en we gaan nu nog een paar dagen relaxen op het erg mooie complex van Alfagar alvorens Rob en ik op donderdagochtend weer een ontmoeting hebben met mijn zoon Marco. Dit keer is hij captain van Transavia vlucht HV 5358 die ons weer terug brengt naar Nederland. Gerard en Janneke rijden een aantal dagen later met het busje inclusief onze fietsen en bagage weer terug. Nogmaals, we zien terug op een prachtige fietstocht terwijl het toch ook weer fijn is om gezond en wel weer terug te mogen naar onze families die ons al even hebben moeten missen.

Dit was mijn laatste verslagje van onze fietstocht van Santiago de Compostella naar Albufeira. Ik hoop dat jullie het leuk hebben gevonden om ons op deze wijze te hebben kunnen volgen.

Met hartelijke groet,

Rob, Gerard en Hans

De finish in het zicht

19 mei 2019 van Zambujeira do Mar naar Lagos 65 km en bijna 700 hoogtemeters.

Na het ontbijt, dat door de bewoners van kamer drie wat ongemakkelijk moet hebben aangevoeld, was het eerst tijd om wat onderhoudswerkzaamheden aan de fietsen te verrichten. De achterband van de fiets van Rob bleef langzaam leeg lopen en het was handiger om er een nieuwe binnenband in te leggen. Toen we toch bezig waren hebben we maar meteen de remblokjes vervangen van mijn voorrem en die van Rob. Met enige vertraging en na nog een fotomomentje bij de prachtige kust verlieten we het leuke plaatsje om koers te zetten naar Lagos aan de zuidkust van Portugal. Dat verliep in eerste instantie via een kilometers lange licht stijgende weg. Ondanks dat de weg slechts met 2 á 3% oploopt heb je toch het idee dat er meteen al hard gewerkt moet worden. Al vrij snel werd duidelijk dat Rob het tempo vandaag moeilijk kon volgen omdat hij last kreeg van een opspelende knie. Daar heeft hij al langere tijd last van en inmiddels heeft hij besloten om zich daar in het najaar voor te laten behandelen. Laten we hopen dat hij daarna weer jaren verder kan zonder pijn in zijn knie. Al met al heeft dat ons doen besluiten om de route naar Lagos wat af te korten. De variant via Vila do Bispo zou ongeveer dertig kilometer extra fietsen betekenen en dat leek ons voor vandaag geen goed idee. Na toch nog het nodige en af en toe pittige klimwerk, kwamen we redelijk vroeg in de middag aan in de toeristische kustplaats Lagos. Hier hebben we onszelf getrakteerd op wat welverdiende consumpties en later, na een rondje slenteren door het stadje,een geweldige maaltijd bij een leuk Italiaans restaurant. De laatste maaltijd met z'n drietjes want morgen fietsen we het laatste stukje naar Albufeira waar Janneke ons opwacht.

Voor nu laten we het even hierbij.

Hartelijke groet van Rob, Gerard en Hans

Topdag

18 mei 2019 Van Melides naar Zambujeira do Mar Bijna 100 km en 1.100 hoogtemeters.

Gisteren reden we na de tweede Ferry over rechte wegen door een landschap met uitgestrekte naaldbossen. Dit keer echter de niet verbrande variant. Na Melides veranderde het landschap. Onze route werd een slingerend en golvend traject wat voornamelijk werd gedomineerd door kurkeiken, gelardeerd met parasoldennen en Eucalyptusbomen. Golvend betekent wel dat we over hoogtemeters niet te klagen hadden. Maar met wederom een flinke rugwind en zonnige weersomstandigheden mochten we eigenlijk niet klagen. Bovendien moest er toch ook weer getraind worden voor het naderende Alpe d'HuZes evenement. Althans voor Rob en voor mij. In de plaats Cercal maakten we een langere stop omdat we voor de fiets van Rob nog even langs de bikeshop wilden gaan voor wat onderdelen. De winkel bestond echter niet meer waardoor we onverrichter zake onze tocht vervolgden. Het landschap werd mooier en mooier maar ook heuvelachtiger. Prachtige afdalingen werden afgewisseld door zeer pittige klimpartijen. Bij het aanleggen van de wegen hebben de Portugezen er in het verleden geen rekening mee gehouden dat er op enig moment ook nog eens fietsers over zouden moeten. Hard werken dus af en toe. Aangezien we deze ochtend redelijk vroeg op de fiets zaten hadden we halverwege de middag al een respectabele afstand op de tellers staan. En omdat de hotelaccommodaties op onze route niet zo ruim aanwezig zijn, besloten we in de plaats Odemira om nog vijftien kilometer door te rijden naar de kust. De plaats Zambujeira do Mar zou ons einddoel worden voor vandaag. Volgens tripadvisor zaten in die plaats voornamelijk hostels en een enkel hotel dat echter via tripadvisor niet te boeken was. Die gok durfden we wel te nemen. Ondertussen had Gerard al eens op zijn Mio gekeken en waar we dachten dat we redelijk eenvoudig konden afdalen naar zeeniveau moesten er toch nog een paar zeer pittige hindernissen worden genomen. Om een uurtje of vijf kwamen we uiteindelijk aan in het kleine kustplaatsje en daar bleek dat het beoogde hotel vol zat. Aangezien we niet zoveel trek hadden in een hostel gingen we toch even op zoek naar wat anders. Door het hoofdstraatje rijdend passeerden we een pand waar een bord aan de muur hing met de tekst 'kamers'. Niet in het Nederlands natuurlijk maar in diverse andere talen. Wellicht dat er wat voor ons bij zat. De deur zat echter dicht maar, wat bleek, we moesten in het pand ernaast zijn. Daar zat een supermarkt annex bakkerij annex restaurantje annex bar en annex misschien nog wel meer. Er liep een tamelijk jong stel rond die de diverse tenten runden. Navraag bij de dame leerde ons da we via haar een kamer konden bemachtigen. Toen we echter lieten blijken dat we ook nog fietsen bij ons hadden schudde ze haar hoofd terwijl ze de teleurstelling van onze gezichten aan het aflezen was. Direct kwam echter haar partner in actie en zei in goed Engels tegen ons dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij had wel een oplossing. Of we maar even mee wilden lopen. Vervolgens liep hij naar de deur die eerst gesloten was maar kennelijk toch open kon. Daarachter bevond zich een klein halletje waar al twee fietsen stonden gestald. Met enig creatief stapelwerk hebben we onze fietsen er ook bij in gekregen. In half Portugees en half Engels waren we het snel eens dat er voor ieder probleem een oplossing bestaat. En toen de kamers. De dame, zij bleek dochter van een Portugese vader en een, inmiddels aan kanker overleden Spaanse moeder en geboren in Duitsland, had inmiddels een voorstel voor ons. We hadden gevraagd om twee kamers maar zij gaf aan dat de kamers slechts kleine tweepersoons bedden bevatten en stelde ons voor om drie kamers te nemen. Aangezien we het Gerard niet wilden aandoen om met Rob in een klein bedje te kruipen, Rob vindt overigens alles goed, hebben we haar voorstel geaccepteerd. Ze gaf haar man de sleutels mee en vertelde hem dat hij ons naar de kamers 1,2 en 7 moest begeleiden. Achterom het pand weer in, een paar deurtjes door en enkele trappen op met alle fietstassen in de hand was nog wel even een dingetje maar goed, uiteindelijk stonden we boven. De man opende kamer één die we voor Rob bestemden. Kamer twee was voor Gerard en vervolgend liep de man naar kamer drie. Ik meende toch zeven te hebben gehoord maar ik kon het natuurlijk mis hebben. Dat laatste bleek echter niet het geval want na opening van de deur troffen we een zeer verschrikt wegduikend stelletje terwijl de man niet wist hoe snel hij de deur weer dicht moest doen. Het kwaad was echter al geschied. Duidelijk zichtbaar was namelijk dat het stelletje druk bezig was om iets te doen aan de stand van de wereldbevolking. We hebben niet meer kunnen checken of dat nog gelukt is. Nadat we de aanmeldingsprocedure hadden afgerond hebben we ons eerst maar eens op het terras van het uiterst vriendelijke en behulpzame echtpaar genesteld waarna bleek dat ze ook nog eens een paar heerlijke tapasgerechten konden serveren. Het is altijd bijzonder genieten als je op een plek komt waar alles klopt terwijl je daar van tevoren geen enkele verwachting bij hebt. Dat gold tenslotte ook nog een keer voor het restaurant dat zich zowat onder onze kamers bevond. Hier hebben we de avond afgesloten met een heerlijke maaltijd.

Inmiddels hebben we vandaag ruimschoots de grens van 1.000 km overschreden en zijn we een beetje begonnen met het aftellen naar de finish in Albufeira. Onze inschatting is dat we daar op maandag ergens in de middag kunnen arriveren. Morgen proberen we de stad Lagos te halen aan de Portugese zuidkust om dan maandag het laatste stukje te doen. Met de vermoeidheid valt het eigenlijk nog wel mee maar af en toe krijg je wel het idee dat de voortdurende strijd tussen het zitvlak en het zadel in het voordeel van de laatste wordt beslist. Een paar dagen rust aan de Algarve alvorens op donderdag weer terug te vliegen zijn ook niet verkeerd.

Eerst maar eens een goede nachtrust pakken op dit bijzondere plekje.

Cordial saudação

Gratis kilometers

17 mei 2019 van Lissabon naar Melides. 90 km en bijna 500 hoogtemeters

Na de gezellige ontmoeting met Marco en Denise gisteravond en een prima nachtrust in ons chique appartement konden we twee deurtjes verder ons ontbijt nuttigen. Gelet op de drukte in het restaurant doen heel veel mensen dat op die manier. Na het ontbijt hebben we de fietsen gepakt en zijn we een paar honderd meter de straat uitgereden om vrijwel direct aan te komen bij de terminal van de Ferry die ons naar Barreiro moest brengen. De mooie hangbrug was immers verboden terrein voor ons. De Ferry was bedoeld voor voetgangers en af en toe wat verdwaalde fietsers zoals wij en zat bij aankomst afgeladen vol met honderden forensen die vroeg in de ochtend van de andere kant van het water onderweg waren naar hun werk in Lissabon. De andere kant op, die wij ook namen, was aanmerkelijk rustiger hetgeen 's avonds waarschijnlijk net andersom zal zijn. De paar kilometer van de oversteek kregen we vandaag cadeau terwijl we met een vaartje van dik 40 km/uur naar Barreiro voeren. Daar aangekomen zetten we koers naar Setubal waar de volgende Ferry op ons lag te wachten. De hoogtemeters van vandaag zaten voornamelijk in dit stuk, een groot schiereiland ten zuiden van Lissabon. Overigens gingen we de vlakke gedeelten van het parcours behoorlijk vlot want er stond de hele dag een zeer forse rugwind waardoor we vele kilometers bijna cadeau kregen. In Palmela hebben we bij de plaatselijke Lidl proviand ingeslagen en onder het genot van een kopje koffie meteen maar de druiven en een paar kiwi's genuttigd. Vervolgens door naar de havenplaats Setubal waar we de boot zouden nemen. De overtocht met de Ferry van Setubal naar het Peninsula de Tróia, een bijna 25 km lange landtong, was erg leuk waarbij we onverwacht een heel eind verder werden afgezet dan we hadden verwacht. Zo kregen we vandaag diverse keren behoorlijk wat gratis kilometers wat ook wel eens lekker is. Dat maakte wel dat we wat eerder dan verwacht op onze geplande eindbestemming voor vandaag aankwamen, het plaatsje Comporta. Na enig overleg daar hebben we besloten om nog een eindje door te rijden en met wederom een forse rugwind werden we bijna als vanzelf over de N261 geblazen om uiteindelijk aan te komen bij het plaatsje Melides. In deze streek zijn nauwelijks hotels te vinden dus kwamen we uiteindelijk aan bij een soort appartement tegen het huis van de eigenaren met nog wat mobile homes op het terrein. Er was zelfs een klein zwembadje waar Gerard, na enig aarzelen, toch nog even een duik in moest nemen. Verder hebben we even lekker kunnen relaxen hier terwijl Gerard ondertussen bij de lokale supermarkt wat heeft ingeslagen voor het avondeten. Restaurants zijn er in deze streek evenmin te vinden. Na het nuttigen van wat pizza's en hamburgers, gezond eten moet nog even op zich laten wachten, gaan we waarschijnlijk vroeg het bed opzoeken. De hele dag de zon op het hoofd en de harde wind om je heen maakt een mens slaperig. Voor morgen staat weer een redelijk pittige rit op het programma waarbij we willen proberen om bij de stad Aljezur in de buurt te komen.

Cordial saudação

Langs Sintra en de Taag naar Lissabon

16 mei 2019 van Ericeira naar Lissabon Ruim 60 km en ruim 600 hoogtemeters

Na het ontbijt in het keurig verzorgde hotel in Ericeira zouden we eerst even op zoek gaan naar een fietsenmaker om nog wat extra lucht in de band van de fiets van Rob te krijgen. Maar daarvoor konden we nog snel wat proviand inslaan aangezien pal onder het hotel een Spar supermarkt zat zoals we de avond daarvoor hadden gezien. Maar direct achter het hotel zat ook een markthal oftewel een mercado municipal. En dat is verwarrend. Althans voor Rob. Gerard en ik hadden nog zo gezegd dat we bij de Spar even wat water en reepjes gingen inslaan maar wat doet Rob. Gedecideerd stuift hij de mercado binnen om enkele minuten later enigszins beduusd weer naar buiten te komen nadat hij had ontdekt dat Gerard en ik daar niet te vinden waren. Tja. Na enige omzwervingen in het stadje vonden we een verhuurwinkeltje voor fietsen naast een pompstation maar hier in Portugal werkt bijna alles met autoventielen. En die hebben wij nou net niet. Dan toch maar een extra luchtpatroon opgeofferd zodat we van start konden gaan. Om de zeer drukke kustweg te mijden had mijn onvolprezen Garmin weer een leuk weggetje bedacht dat inderdaad veel rustiger was en kilometers verder weer op de hoofdweg zou uitkomen. Wat we niet wisten was dat het weggetje werkelijk loeistijl door een woonwijkje zou lopen en ons in een mum van tijd het zweet uit alle poriën liet stromen. Toen we na enkele kilometers weer op de hoofdweg aankwamen had ik al ruim 200 hoogtemeters op de teller staan. Niet normaal en eigenlijk te zwaar als opwarmer. Gelukkig bleek de hoofdweg een wat meer geleidelijk golvend karakter te hebben waardoor we, geholpen door een lekker rugwindje, toch nog redelijk vorderden tot de eerste koffiestop. We hadden de route uitgestippeld tot Cascais/Estoril aan de kust om vervolgens via de kustweg naar Lissabon te fietsen. Maar eerst moesten we nog langs en door Sintra wat gepaard ging met wederom veel klimwerk en gewurm door het drukke verkeer. Het was duidelijk te merken dat het hier om een belangrijke toeristische trekpleister ging. Bovenaan de, naar wij hoopten, laatste klim hebben we eerst maar eens de lunch gebruikt. Direct daarna bleek dat we inderdaad de laatste klim van de dag hadden gehad. De weg liep kilometers lang naar beneden en gecombineerd met een inmiddels zeer stevige rugwind vlogen we naar de kust. Daar aangekomen volgden we de drukke N-weg richting Lissabon. Het bewolkte weer van de ochtend had inmiddels plaats gemaakt voor stapelwolken met regelmatig zonnige perioden. Heerlijk fietsweer dus. Naarmate we Lissabon naderden werd de N-weg onaangenaam druk en werden we min of meer gedwongen om over het soms smalle stoepje te fietsen. Nog weer verder ging dat stoepje ineens over in een prachtig fiets/wandelpad dat als een soort boulevard langs het water liep. Maar even plotseling als het pad begonnen was eindigde het ook weer. Enkele honderden meters moesten we door allerlei kruipdoor-sluipdoor paadjes en zelfs een stukje door het water om uiteindelijk weer uit te komen op een redelijk fietspad. Eenmaal in Lissabon fietsen we traag langs de Taag (altijd al een keer op willen schrijven) om eens rustig te genieten van wat daar allemaal te beleven was. Ook het fietsen onder de enorme hangbrug door maakte bij ons veel indruk. Op enig moment moesten we echter de drukke stad in met een wirwar van éénrichting verkeer, auto's, bussen, trams en voetgangers waardoor we onze weg moesten zoeken naar het hotel. Dat bleek nu eens een prachtig gerenoveerd appartementencomplex te zijn waar we onze intrek hebben genomen in appartement 23 van Residentas Áurea. Een aanrader voor wie Lissabon een keer wil bezoeken. Inmiddels hebben we er tien fietsdagen opzitten en staat de teller op bijna 900 km. Wim en Ruud zijn inmiddels al weer ruim een week thuis en vanochtend kregen we van Wim het bericht dat zijn fiets ook weer bij hem is gebracht. Van Ruud, ex collega van Rob bij de Rabobank, wilde ik nog vertellen dat ik hem al jaren niet meer had gezien of gesproken. Vroeger kwam ik hem regelmatig tegen toen hij nog accountmanager was bij de Rabobank en ik als accountant werkzaam was. Zakelijk gezien konden we in die tijd meestal goed met elkaar door een deur maar ik keek altijd wel erg tegen hem op. In letterlijke zin dan want, hoewel ik niet de kleinste ben, was Ruud toch nog wel een stukje langer en had hij bovendien een imposante gestalte. Dat laatste heeft hij nu nog steeds maar inmiddels moet hij een beetje tegen mij opkijken. Wat is nu het geval. Ruud heeft al een jaar of tien beenmergkanker en kan daar kennelijk dankzij behandelingen en (kostbare) medicatie mee verder leven. Dat is natuurlijk heel mooi maar de ziekte heeft er wel voor gezorgd dat hij ongeveer elf centimeter is gekrompen. Met de link naar onze aanstaande actie voor Alpe d'HuZes zie ik in Ruud wel iemand bij wie opgeven geen optie is. Ik hoop dat Ruud op deze wijze nog vele jaren verder kan en zie uit naar het moment dat we straks in Nederland samen een biertje kunnen drinken op de goede afloop van ons gezamenlijke avontuur.

De komende dagen gaan we zien dat we in Albufeira gaan komen. Daar zullen nog wel weer een paar aardige etappes tussen zitten.

Cordial saudação

Even wat anders

15 mei 2019 Nazaré naar Ericeira Bijna 100 km en ruim 1.100 hoogtemeters.

Vanochtend bij het ontwaken in Nazaré keken we enigszins verbaasd naar boven. Wolken? En slechts een graad of veertien. Dat waren we al even niet meer gewend maar misschien waren het ook wel precies de goede omstandigheden voor vandaag. Gisteravond hadden we namelijk besloten om de route iets te verleggen. We willen graag de 16e mei aankomen in Lissabon en als we de Eurovelo route zouden volgen zou dat betekenen dat we een paar hele grote lussen moesten afleggen omdat de route geen weg langs de kust kende. De vele tientallen extra kilometers besloten we af te snijden met een route meer door het binnenland. In verband met de extra hoogtemeters die daarmee verbonden zouden zijn waren we dus niet ongelukkig met het wat koelere en bewolkte weertype. Droog zou het sowieso blijven. Althans geen nattigheid van buitenaf. Nou, de vreugde was slechts van korte duur want we waren de boulevard van Nazaré nog maar nauwelijks af of de weg knalde meteen met meer dan 10% omhoog en voordat we het wisten waren we al nat van het zweet. Kort daarna konden de jackjes al uit toen de zon doorbrak om de rest van de dag niet meer weg te gaan. De tocht door het binnenland voerde in eerste instantie over drukke en minder drukke N-wegen en door grote en minder grote plaatsen maar op enig moment fietsten we door mooi landelijk gebied over slingerende wegen en door voornamelijk agrarisch georiënteerde plaatsjes. Ook passeerden we de plaats Obidos die ik maar gemakshalve de Portugese variant van Carcassonne noem. Een plaats om nog eens terug te keren denk ik met een mooie ommuurde vesting.

Vervolgens liep de weg weer serieus omhoog door een prachtig heuvellandschap terwijl de zon zich ook niet onbetuigd liet. Er was ondertussen geen wolkje meer te bekennen en de temperatuur liep hard op. We hebben ons vandaag weer eens een wat uitvoeriger lunch gepermitteerd wat nog wel wat moeite kostte. In het binnenland hebben de mensen kennelijk wat meer moeite met de Engelse taal en aangezien ons Portugees ook niet geweldig is duurde het even voordat het, overigens heel aardige, meisje door had wat we wilden. Ze begon in het Portugees uit te leggen wat het menu van de dag was en ondanks dat het ons niet duidelijk was wat ze bedoelde gingen we akkoord met het voorstel. Daar nam de jongedame echter geen genoegen mee en vastbesloten verdween ze in de richting van de keuken. Na enige tijd kwam ze triomfantelijk lachend weer terug met een briefje waarop stond geschreven 'mixed grill'. Probeer dan nog maar eens nee te zeggen. Kennelijk had ze een goede vertaalapp op haar telefoon. De mixed grill bleek prima voor elkaar en daarna hebben we zelfs het dessert genomen wat het vriendelijke grietje ons kwam aanbieden op een briefje met de woorden 'Almond Pie'. Dat leek een beetje teveel van het goede maar ook nu was weigeren eigenlijk geen optie. Na de lunch en het vullen van onze bidons met een verse waterhoeveelheid moesten we nog flink aan de bak. Volgens de Mio navigator van Gerard hadden we nog honderden hoogtemeters voor de boeg voordat we in Ericeira zouden arriveren. Naarmate we de kust naderden vroegen we ons echter wel af of we die hoogtemeters nog zouden gaan maken. Dat was bij de kust toch haast niet mogelijk dachten we. Nou, dat hebben we geweten. Er blijken hier aan de kust enorm hoge kliffen te zijn terwijl de weg het ene moment dicht bij het water loopt en even later ( nou ja, even?) over de kliffen hoog boven de zee. Op enig moment, na het nodige klimwerk, gaf mijn Garmin navigatie aan dat we een grote lus landinwaarts moesten maken om vervolgens via de landzijde de plaats Ericeira binnen te komen. Aangezien mijn Garmin en de Mio van Gerard het de hele dag al oneens waren over de te volgen route vroeg ik aan Gerard wat zijn Mio nu aangaf. En, we geloofden het niet, de apparaatjes waren het een keertje eens. Ook de Mio wilde ons met een grote lus naar de stad laten rijden. Daar hadden we echter eigenlijk niet zoveel zin in, temeer omdat de weg die we op dat moment volgden gewoon rechtdoor langs de kust naar Ericeira leek te lopen. Daar kon toch niet zoveel mis mee zijn. We durfden de gok aan en zeer snel werd ons duidelijk waarom zowel Garmin als Mio het niet zo'n verstandig idee leek om de doorgaande weg te volgen. Die ging namelijk met een duizelingwekkende vaart de diepte in tot bijna zeeniveau maar, wat erger was, daarna kwam een afgrijselijke klim van ruim in de dubbele cijfers die ons weer tot boven aan de klif bracht. Daar wachtte ons een adembenemend (we hadden toch al geen adem meer) uitzicht over strand, zee en enorme rotspartijen waar grotegolven aan land rolden. De zee lag hier vol met surfers die de pogingen deden om de hoge golven te bedwingen. De meeste ging dat goed af voor zover wij konden zien. Het was in ieder geval een zeer spectaculair schouwspel. Daarna werd het tijd om het hotel op te zoeken maar één kilometer voor het eindpunt, een harde schreeuw achter mij. Rob. Lekke band. Waarom juist nu denk je dan maar als je eerlijk bent dan mogen we nog helemaal niet klagen als het gaat om materiaalpech. De teller staat inmiddels op ruim achthonderd kilometer en als ik kijk naar de slechte wegen die we al hebben gehad dan hadden we al veel eerder lek kunnen rijden. Afijn, na de reparatie vonden we snel het gewenste hotel en gaan we na de opfrisbeurt maar eens een restaurantje opzoeken. Je schijnt hier geweldig vis te kunnen eten. Morgen gaan we proberen Lissabon te bereiken. Als alles goed gaat hebben we daar 's avonds een meet and greet met mijn zoon Marco en z'n vriendin Denise die toevallig een paar dagen in Lissabon zijn.

Cordial saudação

Beetje relaxen in Nazaré.

14 mei 2019 Van Palião naar Nazaré Bijna 80 km en ongeveer 470 hoogtemeters.

Eerst moet ik iets recht zetten uit mijn verhaal van gisteren. Als grapje heb ik gezegd dat de uitbater van het restaurant, hotel en snackbar ook wel eens de burgermeester van het dorp zou kunnen zijn. Maar, wat bleek bij ons vertrek vanochtend bij hotel Elisio in Palião. Het was geen grapje. Het gemeentehuis was tegen ons hotel aangebouwd en de man was werkelijk de burgermeester van het dorp. Bij nadere inspectie van de gang waar onze fietsen stonden gestald bleek dat daar een groot gedeelte van het gemeentearchief werd bewaard waardoor we helemaal overtuigd waren. Bovendien wist ik zeker dat als we in Italië waren geweest de man ook nog eens de onbetwiste maffiabaas was geweest. We noemen hem in het vervolg dan ook Don Elisio. Maar alle gekheid op een stokje, ook vandaag moest er weer serieus gefietst worden ook al hadden we besloten om het na de heftige fietsdag van gisteren wat rustig te houden. Gelukkig hielpen de kwaliteit van de wegen en het weer ons daarbij een handje. Over mooie fietspaden rolden er al snel vele kilometers onder ons door en na ruim dertig kilometer zaten we om half elf aan de koffie bij een strandtent in Praia de Vieira. Afgezien van het mooie fietspad was er verder weinig verheffends aan het parcours. De gevolgen van de vele bosbranden die Portugal in het verleden hebben geteisterd waren nog overal zichtbaar. Onderweg zagen we dat het kennelijk de bedoeling is dat alle bomen worden geruimd ten behoeve van de houtproductie. Oneindige lege duinvlakten blijven dan over waarbij hier en daar wat herplant heeft plaats gevonden met eucalyptusbomen. Die waren we in noord-Spanje ook al veelvuldig tegen gekomen. Al met al maakt het nog steeds een desolate indruk en naast de houtproductie zal deze streek het toch moeten hebben van het toerisme op en nabij de stranden. Na de koffie in Praia de Vieira hebben we eerst bij de lokale supermarkt wat water en reepjes ingeslagen alsmede een paar zakken met kersen en aardbeien. Het fruit hebben we op de stoep verorberd en over saaie, lange fietspaden door verbrand duingebied zijn we doorgereden in de richting van Nazaré, ons beoogde eindpunt voor vandaag. Maar kort na het vertrek uit Vieira was het weer zover. Een Robbiemomentje. Gerard en ik waren net het fietspad opgedraaid en we hadden reeds de blik op oneindig gezet toen er achter ons een schreeuw te horen was. De schreeuw was bovendien doordrenkt met enige paniek. Onmiskenbaar was de schreeuw afkomstig van Rob die aangaf dat hij zijn fietshandschoenen waarschijnlijk bij de supermarkt had laten liggen. Ze zaten namelijk niet aan z'n handen en dus was in de mindset van Rob de supermarkt de enige optie. Vlak voordat hij zijn fiets weer in de richting van de supermarkt had gedraaid ontdekte hij echter dat de handschoentjes nog op zijn achtertas lagen. Tja. Dat scheelde weer wat kilometers omrijden. Afijn, verder zuidwaarts dus met een matige westenwind die ervoor zorgde dat de temperatuur iets onder de dertig graden werd gehouden en verder een zonovergoten hemel. Heerlijke fietsomstandigheden dus. Onderweg deden we nog het kustplaatsje São Pedro de Moel aan waar stijle kliffen uit zee op staken waar de golven op spectaculaire wijze op kapot sloegen. De routebeschrijving liet ons vervolgens een flink eind afdalen in het dorpje wat onmiskenbaar inhoud dat je diezelfde meters ook weer omhoog mag fietsen. Meestal gaat dat dan via de kortste weg, inderdaad een min of meer rechte lijn, waardoor de stijgingspercentages al gauw meer dan 15% aangeven. Op dat soort momenten moet ik vaak even aan Wim denken en word ik gesterkt in de gedachte dat hij een wijs besluit heeft genomen door de tocht af te breken. Overigens kregen we vandaag van Wim te horen dat het redelijk met hem gaat maar dat hij nog wel rustig aan moet doen. We hopen dat hij samen met de fysiotherapeut aan een voorspoedig herstel mag werken. Wim kennende zal hij als lid van ons team 'Luctor et Emergo voor Tijn' op 6 juni toch in ieder geval één keer de Alpe d'HuZes willen bedwingen. Maar heel houden van het eigen lijf staat ook daar natuurlijk voorop. We wensen je sterkte Wim!

Na een vervolg waar weinig meer over te vetellen valt stonden we rond half drie op de rand van de klippen die hoog boven de plaats Nazaré uitstijgen. Dat gaf een adembenemend uitzicht waar we eerst maar eens van hebben genoten. Na het nemen van wat foto's daalden we af naar de boulevard van Nazaré waar we om een uur of drie op de stoep van ons hotel stonden. Mooi op tijd om even rust te nemen en te genieten van de aangename omgeving. Morgen weer verder.

Cordial saudação

Ploeterdag met (on)(om)wegen

13 mei 2019 Van Praia da Barra naar Paião Ruim 100 km en bijna 450 hoogtemeters

In hotel Barra werd het ontbijt geserveerd op de vijfde en bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht over zee en land. Heel mooi maar om acht uur hadden wij onze zinnen al weer gezet op een etappe waarvan we niet precies wisten wat die zou brengen. Het begin verliep fantastisch over strakke fietspaden langs een langgerekte lagune tot het moment dat de route overging in een weg door een bosgebied zoals in Les Landes. In eerste instantie dachten we nog, leuk, weer zo'n mooi fietspad door de mooie bossen en geurende dennenbomen maar al snel werd duidelijk dat we op het vermoedelijk saaiste gedeelte van onze tour waren aangekomen. Het mooie fietspad was overgegaan in een kaarsrechte weg die tot aan de horizon voerde door een desolaat gebied waar kennelijk enkele jaren terug een enorme bosbrand had gewoed. De vliegdennen stonden erbij als afgebrande lucifershoutjes en zelfs het asfalt, van wat eens het wegdek was leek totaal weggesmolten. Het geheel maakte een zeer troosteloze indruk en het fietsen over de restanten van een weg die inmiddels was afgebrokkeld tot een soort gatenkaas was geen pretje. Maar helaas hadden we geen keus en hebben we manmoedig zo'n veertig kilometer afgelegd door deze triestheid, geconcentreerd alle gaten en hobbels in de 'weg' ontwijkend. Na alle ontberingen te hebben overwonnen kwamen we uiteindelijk aan in het plaatsje Quiaios. Daar bleek een kleine supermarkt te zitten waar we eerst maar eens water, fruit en wat versnaperingen hebben genomen. Het was inmiddels rond twaalf uur en de stop bij de supermarkt hebben we maar als lunchpauze beschouwd. Daarna door naar de plaats Figueira da Foz. De routebeschrijving wilde ons daarheen hebben via Praia de Quiaios aan de kust. Om daar te komen was geen enkel probleem en zelfs relaxed na de rit door het afgebrande bos. Maar de verbinding naar Figueira de Foz bleek een hele verraderlijke. Eerst ging het keurig geasfalteerde weggetje met 14% de hoogte in tussen de bebouwing van het dorp door. Dat was pittig zo rond het middaguur met een temperatuur van dik in de dertig graden en de zon die ongenadig op ons brandde maar het probleem ontstond pas waar de bebouwing ophield en de weg bleek door te gaan. Overigens niet meer keurig geasfalteerd maar onverhard en met een hellingspercentage wat ze niet meer op een bordje durfden te noteren. Het weggetje, wat eigenlijk niet meer die naam mocht dragen, liep bovendien langs stijle kliffen waarvan het goed is dat onze respectievelijke thuisfronten niet op de hoogte waren waar we mee bezig waren.

Al met al was het een goede klimtraining waar met name Rob en ik nog de vruchten van hopen te plukken als we over enkele weken de Alpe d'Huez gaan beklimmen in het kader van de actie voor Alpe dHuZes. Samen met enkele andere personen hebben we een team geformeerd onder de naam ' Luctor et Emergo voor Tijn'. Met dat team proberen we zo veel mogelijk geld in te zamelen voor de actie van Alpe d'HuZes waarbij de opbrengst wordt besteed aan kankeronderzoek. Het streven blijft om uiteindelijk te komen tot een situatie waarbij mensen niet meer dood hoeven te gaan aan kanker. Kanker is dan geworden tot een chronische ziekte. Daar is echter veel geld voor nodig en vandaar dat wij als team Luctor et Emergo voor Tijn een beroep op jullie doen om ons team te sponsoren voor het goede doel. Jullie kunnen ons vinden op de site opgevenisgeenoptie.nl onder onze teamnaam. Daar staan alle teamleden vermeld en doneren is mogelijk door op een actiepagina van één van ons te klikken. Het maakt ons niet uit bij wie er gedoneerd wordt. Overigens is Tijn de tweejarige kleinzoon van onze teamleden Fons en Dini bij wie een tijdje terug leukemie is geconstateerd. Op dit moment wordt het kleine ventje daarvoor behandeld en we hopen van ganser harte dat hij de strijd zal winnen. Temeer omdat het gezin exact een jaar geleden ook al hun vader aan kanker hebben verloren. Ik kan deze verschrikkelijke gebeurtenissen niet opschrijven zonder tranen in de ogen en een brok in mijn keel te krijgen. Het klagen over een beetje kou, regen of warmte en of we wel of niet wat hellinkjes kunnen overwinnen krijgt dan ineens een totaal andere betekenis. We wensen vanaf deze plek in Portugal Fons, Dini, hun schoondochter en alle naasten nogmaals alle sterkte om deze moeilijke periode door te komen. We hopen daar straks in Frankrijk ons bescheiden steentje aan bij te kunnen dragen.

Maar ondertussen gaat onze tocht verder. Tijdens een overlegje op de boulevard in Fugueira da Foz, naast enorm brede zandstranden, proberen we het eindpunt van onze tocht van vandaag te projecteren. Daarbij is het nog enigszins onzeker of we de grote hangbrug over het water kunnen passeren. Dat ging eerder in de buurt van Vigo ook al een keer fout. In principe mikken we op Praia da Vieira mits we de brug kunnen nemen en een stuk van de route kunnen afsnijden. We hebben dan nog zo'n veertig kilometer te gaan en zouden dan uitkomen op ongeveer 110 km. Het was een eindje na tweeën dus dat moest kunnen lukken. Maar helaas. De brug lukte niet. Die was niet toegankelijk voor fietsers, wandelaars en ander langzaam spul. Hetzelfde was het geval bij de brug daarna terwijl de volgende brug in de rij bestemd was voor treinen. Die lukte dus ook niet. Uiteindelijk hebben we ruim dertig kilometer kunnen omrijden over een onverharde weg waarvan de kwaliteit zodanig was dat de weg door het verbrande bos wel op een biljartlaken leek. Gaandeweg dat traject werd het ons duidelijk dat we het beoogde einddoel niet zouden halen. Na het afronden van de omweg werden we als beloning nog eens getrakteerd op een paar pittige klimmetjes hetgeen ervoor zorgde dat we om een uurtje of zes en nog steeds met de genadeloos brandende zon op onze hoofden, wel even klaar waren met deze fietsdag. In het plaatsje Praião vonden we een grappig hotelletje waarvan de uitbater tevens de naastgelegen kroeg annex snackbar annex restaurant bleek te runnen. We vermoeden dat hij ook de burgemeester van het dorp was. Na het afspoelen van alle stof en het nuttigen van verfrissingen en avondmaaltijd zijn we maar eens vroeg naar onze kamers vertrokken om ons op te laden voor de dag van morgen. De barometer staat nog steeds op warm en droog dus we kunnen onze borst weer nat maken en onze lijven in het zweet werken.

Cordial saudação