5 mei 2019 Vertrek en onderweg

Gisteren zijn we vertrokken vanuit Nederland voor onze fietstocht van Santiago de Compostella in noord-Spanje naar Albufeira in het zuiden van Portugal. Nou ja, met de auto dan. Of beter, met de mooie bestelbus van Gerard waar onze fietsen en alle bagage keurig achterin staan terwijl wij met z'n vijven in de comfortabele cabine voorin zitten. In 2013 hebben Rob, Wim, Gerard en ik per fiets al de tocht van Apeldoorn naar Santiago volbracht. Het feitelijke einddoel, Finisterre, hebben we toen niet gehaald. In Santiago kreeg Gerard namelijk het bericht dat het erg slecht ging met zijn schoonvader waarna we toen hebben besloten om de tocht af breken en direct terug te rijden naar huis. Tamelijk bizar vind ik het dat onze huidige tocht bijna geen doorgang kon vinden omdat de schoonmoeder van Gerard slecht werd en pas zeer onlangs is overleden. Toeval bestaat niet wordt er wel eens gezegd.

Maar goed, gisteren dus ons vertrek uit Nederland voor de eerste korte etappe die ons in de Franse plaats Amiens heeft gebracht. Tenslotte moeten we wel eerst de ruim 2.000 km overbruggen om ons startpunt in Santiago te bereiken. Daar hopen we op 7 mei onze fietstocht te beginnen voor de eerste etappe naar Finisterre en vanaf daar vervolgens in zuidelijke richting.

Over Amiens valt verder niet zoveel te melden. Het is een wat troosteloze stad met als belangrijkste landmark een lelijke grote toren die overal bovenuit torent tegenover het station met een bijzondere overkapping over het gehele plein voor het station. Ik zal met deze kwalificatie de stad ongetwijfeld tekort doen want er schijnt ook nog een mooie kathedraal te staan. Maar zover zijn we gisteren niet gekomen.

In die buurt stond ons sobere maar verder prima hotel en hebben we in een Ierse pub de avondmaaltijd genuttigd.

De trouwe lezers van deze blog zullen inmiddels wel denken: en, hoe zit het met de Robbiemomentjes? Dat moet ik dan voor de nieuwe lezers wel eerst even uitleggen. Een Robbiemomentje heeft betrekking op onze oudste deelnemer, de heer Rob Oostendorp. Hij hoopt overigens eind van de maand de mooie leeftijd van 75 jaar te bereiken wat eigenlijk ook een beetje de aanleiding is om onze aanstaande tocht te ondernemen. Maar nu dat Robbiemomentje. Dat definiëren wij als een gekke, vaak gênante maar altijd hilarische gebeurtenis waarbij Rob betrokken is. Vaak initieert hij die momenten zelf maar op de een of andere manier overkomt het hem bijna dagelijks. Na al die jaren is het Wim, Gerard en mij nog steeds niet duidelijk geworden wat nu de precieze aanleiding is voor dit bijzondere verschijnsel.

De twee kleine, we zijn tenslotte nog maar net vertrokken, momentjes van gisteren wil ik u niet onthouden. Ik zit deze blog te schrijven in de bus op weg naar onze eindbestemming van vandaag, San Sebastián in Spanje, dus ik heb er nog wel even de tijd voor. Overigens zit ik pal naast Rob dus ik moet een beetje uitkijken met wat ik schrijf. Het eerste momentje, ik zal u de, vooral gênante, momentjes van in de auto besparen, deed zich voor in het hotel. Bij aankomst bij de receptie bleek namelijk dat het receptiepersoneel zich vooraf goed had voorbereid op het intelligentieniveau van onze Rob. Ze hadden namelijk, ik heb het echt nog nooit eerder gezien, een miniatuur replica van het slotgedeelte van de hoteldeur op de balie van de receptie gezet. Daarmee begon de arme receptioniste heel precies aan Rob uit te leggen hoe hij zijn hotelkamerdeur open zou moeten maken. Zij kon ook niet weten dat dit zinloos was want dit soort voorbeeldgedrag is aan Rob niet besteed. En ja hoor, even later stond Rob hulpeloos voor zijn hoteldeur te klooien en moest hij met het schaamrood op de kaken weer terug naar de receptie. Tja.

Het volgende moment deed zich voor in het restaurant waar we eerst wat biertjes hebben besteld. Rob had wel zin in een Affligem blond wat ik ook wel een goed idee vond. Rob bestelde een klein glas en ik een grote. Vervolgens komt de serveerster terug om bij mij het grote glas neer te zetten en aan Rob te melden dat het vat nu leeg was. Tja. Het verhaal werd bijna nog mooier toen ik na enige tijd een nieuwe Affligem wilde bestellen en de serveerster doodleuk naar de bar liep om dat te gaan regelen. Het gezicht dat Rob toen trok kunt u wel raden neem ik aan. Helaas voor het verhaal kwam zij toch na enkele minuten melden dat de Affligem, helaas, toch echt op was.

Daarna hebben we het hotel maar opgezocht en na een goede nachtrust en een prima ontbijt zijn we nu onderweg naar onze volgende stop in San Sebastián waar we begin van de avond hopen te arriveren. Een gedeelte van de passagiers in de bus zit zich al aardig zenuwachtig te maken voor de bekerfinale die dan in volle gang is in Nederland.

A Demain. Hasta Mañana.