8 mei 2019 Finisterre-Cabo Finistere-Finisterre-Noia 90 km en ruim 1.100 hoogtemeters.

Toen ik vanochtend Wim uit zijn bed zag komen dacht ik van alles maar het woord fietsen zat daar niet bij. De fietstocht van gisteren is toch wel een aanslag op zijn welbevinden geweest en ik denk dat zijn besluit om de tocht af te breken verstandig is. Wellicht had hij er beter überhaupt niet aan moeten beginnen gelet op zijn rugklachten en weinige trainingskilometers maar ik vind het wel weer knap dat hij de rit van gisteren op karakter heeft uitgereden. Daarmee wel de totale tocht van Apeldoorn naar Finisterre completerend. Ondanks dat alles was ik toch een beetje jaloers op hem maar om een geheel andere reden. Vroeg in de ochtend werd ik namelijk gewekt door een striemende regen op de ramen en een gierende wind om het hotel. Voorzichtig keek ik op de app van buienradar en zag in het weerbericht de tekst: regen, regen en nog eens regen in Finisterre. Twee gedachten kwamen toen bij me op. De eerste was: goh, die Wim boft maar. Die hoeft die ellende niet mee te maken. En de tweede was: wat heb ik de heer of mevrouw Pluvius (met die Grieken weet ik het nooit zo goed) aangedaan behoudens een eervolle vermelding in mijn blog van gisteren. Maar goed, na het ontbijt moest het dan toch gaan gebeuren. Het afscheid van Wim, die inmiddels de repatriëring van fiets en bagage had geregeld alsmede zijn eigen terugvlucht en de start van de tweede etappe van de fietstocht. Ik zal jullie de emotionele details van het afscheid van Wim besparen maar leuk is het natuurlijk niet. Rob, Gerard en ik wensen Wim een goede reis naar huis en we gaan proberen om er met z'n drieën nog een leuke tocht van te maken. Die tocht ging in eerste instantie naar het uiterste puntje van het schiereiland waar Finisterre op ligt. Dat punt lag op 3,5 km van ons hotel en was vroeger (heel erg vroeger) het eind van de wereld. Na wat fotomomentjes bij de vuurtoren, waar we zowat van de rotsen werden geblazen door de harde westenwind, ging de rit terug naar Finisterre, waar we wat water en reepjes hebben ingeslagen en door naar Cee. Daar waren we gisteren ook al doorgekomen maar nu vervolgden we onze rit langs de kustweg. Wonder boven wonder was het inmiddels droog geworden, waarvoor dank Pluvius, en hoefden we alleen nog maar de nog steeds harde wind te trotseren. Inmiddels liet ook de zon zich af en toe zien en werd de route mooier en mooier. De kustroute voerde ons langs rotsachtige kliffen en diverse baaien alsmede pittoreske vissersplaatsjes. Aangezien de route op een gegeven moment in oostelijke richting voerde, werd de wind ineens onze vriend. Langs een rotsachtige kust blijft de weg wel steeds op en neer gaan, uiteindelijk maak je dan toch nog ruim 1.100 hoogtemeters over de hele dag, maar de prachtige omgeving maakt veel goed. Na ongeveer 90 km vanaf de start arriveerden we in de plaats Noia waar we onze intrek hebben genomen in hotel Noia, heel toepasselijk. Aangezien we hier gezellig op één kamer liggen krijg ik wel de gelegenheid om de Robbiemomentjes goed mee te krijgen. Zo viel het op dat hij wel heel lang en met een ontevreden gezicht op z'n telefoon zat te prutsen. Na wat doorvragen wat hij nu eigenlijk zat te doen bleek het volgende. Voor het vertrek uit Nederland had hij heel zorgvuldig in zijn notities-app een lijst samengesteld met de exacte inhoud van zijn fietstassen. Van Gerard begreep ik dat hij die lijsten vanochtend had gewist maar Rob was daar zelf kennelijk nog niet van overtuigd. De informatie bleek echter toch echt verdwenen. Jullie kunnen je de puinhoop die inmiddels in zijn tassen, hij heeft er vier, is ontstaan goed voorstellen. Gerard en ik moeten nu noodgewongen leven met ernstige vertraging bij het vertrek. Op dit moment hebben we een pizzeria gevonden in Noia voor de avondmaaltijd waar we tevens de halve finale Ajax tegen de Spurs kunnen aanschouwen. Morgen vroeg op en richting Portugal.

Hasta Mañana