12 mei 2019 Porto-Praia da Barra (bij Aveiro) 80 km en bijna 200 hoogtemeters

In Porto en overigens tijdens de hele rit van vandaag was het stralend weer met temperaturen ruim boven de 30 graden. De aanvankelijk nog redelijk stevige oostenwind werd gaandeweg de dag steeds minder. Optimale fietsomstandigheden dus weer. Maar voordat we op de fiets zijn gestapt hebben we eerst in de buurt van een kathedraal op een terras in het ochtendzonnetje ons ontbijt genuttigd. Daarna nog een rondje met een historisch trammetje door Porto alvorens we rond half twaalf de fietsen vanuit hun prachtige stalling weer enkele trappen hebben laten zakken tot op de parkeerplek voor het hotel. Aangezien er in Porto geen enkele weg honderd meter recht lijkt te liggen en er soms zelfs hellingen van meer dan 15% moeten worden overwonnen, zagen we een beetje op tegen onze uittocht uit de stad. Maar kennelijk hadden we gisteren al genoeg hoogte gewonnen tijdens onze rit naar het hotel. Daardoor ging het nu eigenlijk alleen maar naar beneden. Op het laagste punt aangekomen fietsten we door een tunnel om direct daarna over het onderste gedeelte van een enorme brug naar de zuidzijde van de rivier de Douro over te steken. Daar was het een drukte van belang. Het ene restaurant na het andere en vele porthuizen waar grote groepen mensen op afkwamen. Daarnaast veel inwoners van Porto die hier op een stralende zondagmorgen volop aan het flaneren waren. Een grote groep motorrijders maakten de feestvreugde compleet. Onze route liep precies door hun static show maar niemand die daar maling aan had. Daarna werd het even rustig en dachten we het gewoel met af en toe een hoog testosterongehalte achter ons te laten maar niets was minder waar. Om de hoek waar de rivier de Douro uitmondde in de Atlantische oceaan begon een lang traject waar de ene boulevard werd afgewisseld door de andere. Op deze mooie zondag was een groot gedeelte van de Portugese bevolking er op uitgetrokken om zich te verpozen aan de kust. Af en toe laverend en luid bellend fietsten we door de meute die doorgaans nergens acht op sloeg en zeker niet op een paar idiote Nederlandse fietsers. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd. Af en toe werd het boulevard traject afgewisseld door prachtige natuurgebieden. De eerste was een moerasachtig gebied met mooie vegetatie wat me deed denken aan de slufter op Texel. Maar dan een gebied waar je over mooi aangelegde vlonders kon fietsen. Vervolgens, na weer vele boulevards te zijn gepasseerd, reden we vele kilometers door een glooiend gebied met uitgestrekte naaldbossen dat me heel sterk deed denken aan het Franse gebied van Les Landes, inclusief de sterke geur van hars en dennennaalden. Ook hier weer een prachtig aangelegd fietspad dat door het gebied liep. Dat fietspad eindigde in het plaatsje Furadouro waar we op de boulevard, tja, neerstreken voor een consumptie. Mijn temperatuurmeter op de Garmin wees inmiddels ruim 34 graden aan dus moest onze vochtbalans regelmatig worden bijgevuld. Daarnaast was overleg noodzakelijk omdat het vervolg van de route ogenschijnlijk in het nietseindigde op een soort langgerekt schiereiland. Dat kon niet de bedoeling zijn en we wilden ons niet negatief laten verrassen. Navragen bij de exploitant van het café bracht de gewenste uitkomst. De weg naar het zuiden naar São Jacinto bleek niet dood te lopen, er ging een pontje, en voerde bovendien langs een prachtig natuurgebied. Enige haast was geboden want de man dacht dat het pontje om vijf uur nog wel ging maar daarna niet meer. Gelet op de afstand en onze gemiddelde snelheid moest dat lukken. Verder zuidwaarts dus weer langs een grote binnenzee die me erg deed denken aan het Franse gebied van de Camarque. Grappig dat je zo op één dag in Portugal een aantal gebieden passeert die je sterk moet laten denken aan andere delen in Europa. De afstand naar São Jacinto leken we moeiteloos te halen met heerlijk fietsen over een wederom prachtig aangelegd fietspad totdat, boem, er zich ineens midden op het fietspad een enorme struik bevond. En, wat erger was, na de struik was er überhaupt geen fietspad meer te bekennen. En dat terwijl er nog 12 kilometer tot São Jacinto op het bord stond. Het deed me een beetje denken aan seks uit heel vroeger jaren toen de kinderen nog zo op je slaapkamer konden staan. Maar goed, terug naar de autoweg dan maar om het laatste stukje af te leggen. Ruim op tijd bereikten we de plek waar de boot zou afvaren naar Praia da Barra, onze beoogde overnachtingsplek. We hadden ons oog laten vallen op hotel Barra, hoe toepasselijk, naast de vuurtoren die we vanaf de pont al konden zien. Alleen wisten we nog niet dat er tussen de aanlegplaats van de pont en de bewuste vuurtoren nog een enorme plas water zat. Daar moesten we dus eerst nog enkele kilometers omheen voordat we na een hoge brug het plaatsje Barra inreden. Hier kwam het boulevardgevoel weer helemaal terug want toute Barra was hier nog aan het recreëren. Het hotel bleek inderdaad vlak naast de vuurtoren te liggen en nadat we onze intrek hadden genomen en waren opgefrist, hebben we onszelf eerst maar eens getrakteerd op wat welverdiende consumpties en dito maaltijd. We namen dit keer alle drie een typisch Portugees gerecht, Francesinha, waar je moeiteloos de volgende ochtend mee haalt. Afgeblust met een paar glazen rosé zochten we ons bed op. Morgen weer vroeg op de fiets want het beloofd wederom een warme dag te worden.

Cordial saudação