13 mei 2019 Van Praia da Barra naar Paião Ruim 100 km en bijna 450 hoogtemeters

In hotel Barra werd het ontbijt geserveerd op de vijfde en bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht over zee en land. Heel mooi maar om acht uur hadden wij onze zinnen al weer gezet op een etappe waarvan we niet precies wisten wat die zou brengen. Het begin verliep fantastisch over strakke fietspaden langs een langgerekte lagune tot het moment dat de route overging in een weg door een bosgebied zoals in Les Landes. In eerste instantie dachten we nog, leuk, weer zo'n mooi fietspad door de mooie bossen en geurende dennenbomen maar al snel werd duidelijk dat we op het vermoedelijk saaiste gedeelte van onze tour waren aangekomen. Het mooie fietspad was overgegaan in een kaarsrechte weg die tot aan de horizon voerde door een desolaat gebied waar kennelijk enkele jaren terug een enorme bosbrand had gewoed. De vliegdennen stonden erbij als afgebrande lucifershoutjes en zelfs het asfalt, van wat eens het wegdek was leek totaal weggesmolten. Het geheel maakte een zeer troosteloze indruk en het fietsen over de restanten van een weg die inmiddels was afgebrokkeld tot een soort gatenkaas was geen pretje. Maar helaas hadden we geen keus en hebben we manmoedig zo'n veertig kilometer afgelegd door deze triestheid, geconcentreerd alle gaten en hobbels in de 'weg' ontwijkend. Na alle ontberingen te hebben overwonnen kwamen we uiteindelijk aan in het plaatsje Quiaios. Daar bleek een kleine supermarkt te zitten waar we eerst maar eens water, fruit en wat versnaperingen hebben genomen. Het was inmiddels rond twaalf uur en de stop bij de supermarkt hebben we maar als lunchpauze beschouwd. Daarna door naar de plaats Figueira da Foz. De routebeschrijving wilde ons daarheen hebben via Praia de Quiaios aan de kust. Om daar te komen was geen enkel probleem en zelfs relaxed na de rit door het afgebrande bos. Maar de verbinding naar Figueira de Foz bleek een hele verraderlijke. Eerst ging het keurig geasfalteerde weggetje met 14% de hoogte in tussen de bebouwing van het dorp door. Dat was pittig zo rond het middaguur met een temperatuur van dik in de dertig graden en de zon die ongenadig op ons brandde maar het probleem ontstond pas waar de bebouwing ophield en de weg bleek door te gaan. Overigens niet meer keurig geasfalteerd maar onverhard en met een hellingspercentage wat ze niet meer op een bordje durfden te noteren. Het weggetje, wat eigenlijk niet meer die naam mocht dragen, liep bovendien langs stijle kliffen waarvan het goed is dat onze respectievelijke thuisfronten niet op de hoogte waren waar we mee bezig waren.

Al met al was het een goede klimtraining waar met name Rob en ik nog de vruchten van hopen te plukken als we over enkele weken de Alpe d'Huez gaan beklimmen in het kader van de actie voor Alpe dHuZes. Samen met enkele andere personen hebben we een team geformeerd onder de naam ' Luctor et Emergo voor Tijn'. Met dat team proberen we zo veel mogelijk geld in te zamelen voor de actie van Alpe d'HuZes waarbij de opbrengst wordt besteed aan kankeronderzoek. Het streven blijft om uiteindelijk te komen tot een situatie waarbij mensen niet meer dood hoeven te gaan aan kanker. Kanker is dan geworden tot een chronische ziekte. Daar is echter veel geld voor nodig en vandaar dat wij als team Luctor et Emergo voor Tijn een beroep op jullie doen om ons team te sponsoren voor het goede doel. Jullie kunnen ons vinden op de site opgevenisgeenoptie.nl onder onze teamnaam. Daar staan alle teamleden vermeld en doneren is mogelijk door op een actiepagina van één van ons te klikken. Het maakt ons niet uit bij wie er gedoneerd wordt. Overigens is Tijn de tweejarige kleinzoon van onze teamleden Fons en Dini bij wie een tijdje terug leukemie is geconstateerd. Op dit moment wordt het kleine ventje daarvoor behandeld en we hopen van ganser harte dat hij de strijd zal winnen. Temeer omdat het gezin exact een jaar geleden ook al hun vader aan kanker hebben verloren. Ik kan deze verschrikkelijke gebeurtenissen niet opschrijven zonder tranen in de ogen en een brok in mijn keel te krijgen. Het klagen over een beetje kou, regen of warmte en of we wel of niet wat hellinkjes kunnen overwinnen krijgt dan ineens een totaal andere betekenis. We wensen vanaf deze plek in Portugal Fons, Dini, hun schoondochter en alle naasten nogmaals alle sterkte om deze moeilijke periode door te komen. We hopen daar straks in Frankrijk ons bescheiden steentje aan bij te kunnen dragen.

Maar ondertussen gaat onze tocht verder. Tijdens een overlegje op de boulevard in Fugueira da Foz, naast enorm brede zandstranden, proberen we het eindpunt van onze tocht van vandaag te projecteren. Daarbij is het nog enigszins onzeker of we de grote hangbrug over het water kunnen passeren. Dat ging eerder in de buurt van Vigo ook al een keer fout. In principe mikken we op Praia da Vieira mits we de brug kunnen nemen en een stuk van de route kunnen afsnijden. We hebben dan nog zo'n veertig kilometer te gaan en zouden dan uitkomen op ongeveer 110 km. Het was een eindje na tweeën dus dat moest kunnen lukken. Maar helaas. De brug lukte niet. Die was niet toegankelijk voor fietsers, wandelaars en ander langzaam spul. Hetzelfde was het geval bij de brug daarna terwijl de volgende brug in de rij bestemd was voor treinen. Die lukte dus ook niet. Uiteindelijk hebben we ruim dertig kilometer kunnen omrijden over een onverharde weg waarvan de kwaliteit zodanig was dat de weg door het verbrande bos wel op een biljartlaken leek. Gaandeweg dat traject werd het ons duidelijk dat we het beoogde einddoel niet zouden halen. Na het afronden van de omweg werden we als beloning nog eens getrakteerd op een paar pittige klimmetjes hetgeen ervoor zorgde dat we om een uurtje of zes en nog steeds met de genadeloos brandende zon op onze hoofden, wel even klaar waren met deze fietsdag. In het plaatsje Praião vonden we een grappig hotelletje waarvan de uitbater tevens de naastgelegen kroeg annex snackbar annex restaurant bleek te runnen. We vermoeden dat hij ook de burgemeester van het dorp was. Na het afspoelen van alle stof en het nuttigen van verfrissingen en avondmaaltijd zijn we maar eens vroeg naar onze kamers vertrokken om ons op te laden voor de dag van morgen. De barometer staat nog steeds op warm en droog dus we kunnen onze borst weer nat maken en onze lijven in het zweet werken.

Cordial saudação