16 mei 2019 van Ericeira naar Lissabon Ruim 60 km en ruim 600 hoogtemeters

Na het ontbijt in het keurig verzorgde hotel in Ericeira zouden we eerst even op zoek gaan naar een fietsenmaker om nog wat extra lucht in de band van de fiets van Rob te krijgen. Maar daarvoor konden we nog snel wat proviand inslaan aangezien pal onder het hotel een Spar supermarkt zat zoals we de avond daarvoor hadden gezien. Maar direct achter het hotel zat ook een markthal oftewel een mercado municipal. En dat is verwarrend. Althans voor Rob. Gerard en ik hadden nog zo gezegd dat we bij de Spar even wat water en reepjes gingen inslaan maar wat doet Rob. Gedecideerd stuift hij de mercado binnen om enkele minuten later enigszins beduusd weer naar buiten te komen nadat hij had ontdekt dat Gerard en ik daar niet te vinden waren. Tja. Na enige omzwervingen in het stadje vonden we een verhuurwinkeltje voor fietsen naast een pompstation maar hier in Portugal werkt bijna alles met autoventielen. En die hebben wij nou net niet. Dan toch maar een extra luchtpatroon opgeofferd zodat we van start konden gaan. Om de zeer drukke kustweg te mijden had mijn onvolprezen Garmin weer een leuk weggetje bedacht dat inderdaad veel rustiger was en kilometers verder weer op de hoofdweg zou uitkomen. Wat we niet wisten was dat het weggetje werkelijk loeistijl door een woonwijkje zou lopen en ons in een mum van tijd het zweet uit alle poriën liet stromen. Toen we na enkele kilometers weer op de hoofdweg aankwamen had ik al ruim 200 hoogtemeters op de teller staan. Niet normaal en eigenlijk te zwaar als opwarmer. Gelukkig bleek de hoofdweg een wat meer geleidelijk golvend karakter te hebben waardoor we, geholpen door een lekker rugwindje, toch nog redelijk vorderden tot de eerste koffiestop. We hadden de route uitgestippeld tot Cascais/Estoril aan de kust om vervolgens via de kustweg naar Lissabon te fietsen. Maar eerst moesten we nog langs en door Sintra wat gepaard ging met wederom veel klimwerk en gewurm door het drukke verkeer. Het was duidelijk te merken dat het hier om een belangrijke toeristische trekpleister ging. Bovenaan de, naar wij hoopten, laatste klim hebben we eerst maar eens de lunch gebruikt. Direct daarna bleek dat we inderdaad de laatste klim van de dag hadden gehad. De weg liep kilometers lang naar beneden en gecombineerd met een inmiddels zeer stevige rugwind vlogen we naar de kust. Daar aangekomen volgden we de drukke N-weg richting Lissabon. Het bewolkte weer van de ochtend had inmiddels plaats gemaakt voor stapelwolken met regelmatig zonnige perioden. Heerlijk fietsweer dus. Naarmate we Lissabon naderden werd de N-weg onaangenaam druk en werden we min of meer gedwongen om over het soms smalle stoepje te fietsen. Nog weer verder ging dat stoepje ineens over in een prachtig fiets/wandelpad dat als een soort boulevard langs het water liep. Maar even plotseling als het pad begonnen was eindigde het ook weer. Enkele honderden meters moesten we door allerlei kruipdoor-sluipdoor paadjes en zelfs een stukje door het water om uiteindelijk weer uit te komen op een redelijk fietspad. Eenmaal in Lissabon fietsen we traag langs de Taag (altijd al een keer op willen schrijven) om eens rustig te genieten van wat daar allemaal te beleven was. Ook het fietsen onder de enorme hangbrug door maakte bij ons veel indruk. Op enig moment moesten we echter de drukke stad in met een wirwar van éénrichting verkeer, auto's, bussen, trams en voetgangers waardoor we onze weg moesten zoeken naar het hotel. Dat bleek nu eens een prachtig gerenoveerd appartementencomplex te zijn waar we onze intrek hebben genomen in appartement 23 van Residentas Áurea. Een aanrader voor wie Lissabon een keer wil bezoeken. Inmiddels hebben we er tien fietsdagen opzitten en staat de teller op bijna 900 km. Wim en Ruud zijn inmiddels al weer ruim een week thuis en vanochtend kregen we van Wim het bericht dat zijn fiets ook weer bij hem is gebracht. Van Ruud, ex collega van Rob bij de Rabobank, wilde ik nog vertellen dat ik hem al jaren niet meer had gezien of gesproken. Vroeger kwam ik hem regelmatig tegen toen hij nog accountmanager was bij de Rabobank en ik als accountant werkzaam was. Zakelijk gezien konden we in die tijd meestal goed met elkaar door een deur maar ik keek altijd wel erg tegen hem op. In letterlijke zin dan want, hoewel ik niet de kleinste ben, was Ruud toch nog wel een stukje langer en had hij bovendien een imposante gestalte. Dat laatste heeft hij nu nog steeds maar inmiddels moet hij een beetje tegen mij opkijken. Wat is nu het geval. Ruud heeft al een jaar of tien beenmergkanker en kan daar kennelijk dankzij behandelingen en (kostbare) medicatie mee verder leven. Dat is natuurlijk heel mooi maar de ziekte heeft er wel voor gezorgd dat hij ongeveer elf centimeter is gekrompen. Met de link naar onze aanstaande actie voor Alpe d'HuZes zie ik in Ruud wel iemand bij wie opgeven geen optie is. Ik hoop dat Ruud op deze wijze nog vele jaren verder kan en zie uit naar het moment dat we straks in Nederland samen een biertje kunnen drinken op de goede afloop van ons gezamenlijke avontuur.

De komende dagen gaan we zien dat we in Albufeira gaan komen. Daar zullen nog wel weer een paar aardige etappes tussen zitten.

Cordial saudação