18 mei 2019 Van Melides naar Zambujeira do Mar Bijna 100 km en 1.100 hoogtemeters.

Gisteren reden we na de tweede Ferry over rechte wegen door een landschap met uitgestrekte naaldbossen. Dit keer echter de niet verbrande variant. Na Melides veranderde het landschap. Onze route werd een slingerend en golvend traject wat voornamelijk werd gedomineerd door kurkeiken, gelardeerd met parasoldennen en Eucalyptusbomen. Golvend betekent wel dat we over hoogtemeters niet te klagen hadden. Maar met wederom een flinke rugwind en zonnige weersomstandigheden mochten we eigenlijk niet klagen. Bovendien moest er toch ook weer getraind worden voor het naderende Alpe d'HuZes evenement. Althans voor Rob en voor mij. In de plaats Cercal maakten we een langere stop omdat we voor de fiets van Rob nog even langs de bikeshop wilden gaan voor wat onderdelen. De winkel bestond echter niet meer waardoor we onverrichter zake onze tocht vervolgden. Het landschap werd mooier en mooier maar ook heuvelachtiger. Prachtige afdalingen werden afgewisseld door zeer pittige klimpartijen. Bij het aanleggen van de wegen hebben de Portugezen er in het verleden geen rekening mee gehouden dat er op enig moment ook nog eens fietsers over zouden moeten. Hard werken dus af en toe. Aangezien we deze ochtend redelijk vroeg op de fiets zaten hadden we halverwege de middag al een respectabele afstand op de tellers staan. En omdat de hotelaccommodaties op onze route niet zo ruim aanwezig zijn, besloten we in de plaats Odemira om nog vijftien kilometer door te rijden naar de kust. De plaats Zambujeira do Mar zou ons einddoel worden voor vandaag. Volgens tripadvisor zaten in die plaats voornamelijk hostels en een enkel hotel dat echter via tripadvisor niet te boeken was. Die gok durfden we wel te nemen. Ondertussen had Gerard al eens op zijn Mio gekeken en waar we dachten dat we redelijk eenvoudig konden afdalen naar zeeniveau moesten er toch nog een paar zeer pittige hindernissen worden genomen. Om een uurtje of vijf kwamen we uiteindelijk aan in het kleine kustplaatsje en daar bleek dat het beoogde hotel vol zat. Aangezien we niet zoveel trek hadden in een hostel gingen we toch even op zoek naar wat anders. Door het hoofdstraatje rijdend passeerden we een pand waar een bord aan de muur hing met de tekst 'kamers'. Niet in het Nederlands natuurlijk maar in diverse andere talen. Wellicht dat er wat voor ons bij zat. De deur zat echter dicht maar, wat bleek, we moesten in het pand ernaast zijn. Daar zat een supermarkt annex bakkerij annex restaurantje annex bar en annex misschien nog wel meer. Er liep een tamelijk jong stel rond die de diverse tenten runden. Navraag bij de dame leerde ons da we via haar een kamer konden bemachtigen. Toen we echter lieten blijken dat we ook nog fietsen bij ons hadden schudde ze haar hoofd terwijl ze de teleurstelling van onze gezichten aan het aflezen was. Direct kwam echter haar partner in actie en zei in goed Engels tegen ons dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij had wel een oplossing. Of we maar even mee wilden lopen. Vervolgens liep hij naar de deur die eerst gesloten was maar kennelijk toch open kon. Daarachter bevond zich een klein halletje waar al twee fietsen stonden gestald. Met enig creatief stapelwerk hebben we onze fietsen er ook bij in gekregen. In half Portugees en half Engels waren we het snel eens dat er voor ieder probleem een oplossing bestaat. En toen de kamers. De dame, zij bleek dochter van een Portugese vader en een, inmiddels aan kanker overleden Spaanse moeder en geboren in Duitsland, had inmiddels een voorstel voor ons. We hadden gevraagd om twee kamers maar zij gaf aan dat de kamers slechts kleine tweepersoons bedden bevatten en stelde ons voor om drie kamers te nemen. Aangezien we het Gerard niet wilden aandoen om met Rob in een klein bedje te kruipen, Rob vindt overigens alles goed, hebben we haar voorstel geaccepteerd. Ze gaf haar man de sleutels mee en vertelde hem dat hij ons naar de kamers 1,2 en 7 moest begeleiden. Achterom het pand weer in, een paar deurtjes door en enkele trappen op met alle fietstassen in de hand was nog wel even een dingetje maar goed, uiteindelijk stonden we boven. De man opende kamer één die we voor Rob bestemden. Kamer twee was voor Gerard en vervolgend liep de man naar kamer drie. Ik meende toch zeven te hebben gehoord maar ik kon het natuurlijk mis hebben. Dat laatste bleek echter niet het geval want na opening van de deur troffen we een zeer verschrikt wegduikend stelletje terwijl de man niet wist hoe snel hij de deur weer dicht moest doen. Het kwaad was echter al geschied. Duidelijk zichtbaar was namelijk dat het stelletje druk bezig was om iets te doen aan de stand van de wereldbevolking. We hebben niet meer kunnen checken of dat nog gelukt is. Nadat we de aanmeldingsprocedure hadden afgerond hebben we ons eerst maar eens op het terras van het uiterst vriendelijke en behulpzame echtpaar genesteld waarna bleek dat ze ook nog eens een paar heerlijke tapasgerechten konden serveren. Het is altijd bijzonder genieten als je op een plek komt waar alles klopt terwijl je daar van tevoren geen enkele verwachting bij hebt. Dat gold tenslotte ook nog een keer voor het restaurant dat zich zowat onder onze kamers bevond. Hier hebben we de avond afgesloten met een heerlijke maaltijd.

Inmiddels hebben we vandaag ruimschoots de grens van 1.000 km overschreden en zijn we een beetje begonnen met het aftellen naar de finish in Albufeira. Onze inschatting is dat we daar op maandag ergens in de middag kunnen arriveren. Morgen proberen we de stad Lagos te halen aan de Portugese zuidkust om dan maandag het laatste stukje te doen. Met de vermoeidheid valt het eigenlijk nog wel mee maar af en toe krijg je wel het idee dat de voortdurende strijd tussen het zitvlak en het zadel in het voordeel van de laatste wordt beslist. Een paar dagen rust aan de Algarve alvorens op donderdag weer terug te vliegen zijn ook niet verkeerd.

Eerst maar eens een goede nachtrust pakken op dit bijzondere plekje.

Cordial saudação