11 mei 2019 Caminha-Porto Bijna 120 km en bijna 700 hoogtemeters

Vanochtend werden we blij verrast wakker toen we de gordijnen van onze hotelkamer open schoven. Zonnig en een strak blauwe lucht. Dat was al even terug dat we dat hadden gezien. Helaas voor Gerard, ik had een kamer voor mezelf, was dat wakker worden een uur te vroeg. Niet veroorzaakt door hemzelf, Gerard komt vaker in Portugal en weet dus dat het daar een uurtje vroeger is, maar door Rob die dat, hoe kan het ook anders, vergeten was. De vorige avond hadden we het nog besproken en vlak voor het slapen gaan had ik er voor de zekerheid ook nog maar een appje aan gewaagd. Maar ja, Rob hè. Tijdens het ontbijt het volgende momentje, en dan zal ik erover ophouden. In Portugal spreken ze Portugees en dat is wat anders dan dat ze aan de noordkant van de rivier spreken. Want daar spreken ze Spaans. Wat overigens de vorige avond al duidelijk was geworden was dat het hotelpersoneel zich uitstekend van de Engelse taal kon bedienen. Maar goed, Rob wilde warme melk bestellen voor in de koffie, dat is in Spanje en kennelijk ook in Portugal de interpretatie voor een cappuccino, maar, in de war gebracht door alle taalperikelen, begon hij zijn vraag met het woord ice. En ja, dan komt het natuurlijk niet goed.

Na het bepakken van de fietsen, die tijdens de nacht keurig in de lobby van het hotel hadden gestaan vertrokken we vol goed moed naar het zuiden. Het was prachtig weer en al snel bleek dat er ook nog eens een noordenwind stond. En dat is best handig als je naar het zuiden moet. Na enkele kilometers konden de jasjes uit en de vrijkomende blote lichaamsdelen in de zonnebrandcrême. Na eerst een paar kilometer over zandpaden door het bos te hebben gereden belanden we op de boulevard langs een schitterende Atlantische oceaan met direct naast ons de golven die op de rotsen braken, afgewisseld door mooie zandstranden. Waar de boulevard eindigde ging de route over in een fantastisch mooi fietspad met strak asfalt. Dan wordt fietsen een geweldige sensatie. Het was echter niet alleen hosanna want op de plekken waar het, vermoedelijk Europese, geld op was kwam je soms terecht op moeilijk begaanbare paden. Het plaveisel varieerde dan van klinkers en kinderkopjes, meestal schots en scheef in het wegdek aangebracht, tot zandpaden en houten vlonderpaden. Die laatste waren trouwens prima te rijden behoudens dat we die moesten delen met de vele Camino-wandelaars. Het heftigste gedeelte was een zeer stijl dalend pad dat meer leek op een droge rivierbedding met enorme, schots en scheef liggende enorme, platte stenen. Hotsend, botsend en vol in de remmen knijpend kwamen we alledrie gelukkig heelhuids beneden. Ondertussen ook nog vele omhoog zwoegende Camino gangers ontwijkend.

Na enkele uren fietsen naderden we de plaats Viana do Castelo waar zich hoog boven de stad een, volgens Gerard, prachtig bouwwerk bevond. Hij had het kasteel annex kerk in het verleden al eens bezocht. Wilden we echter een kans behouden om ons ambitieuze doel van vandaag, Porto, te halen dan zouden we moeten afzien van een bezoek. Een andere reden was dat het kasteel enkel te bereiken was via een enorm stijl weggetje dat zelfs met de auto moeilijk te bedwingen was. Verder zuidwaarts ging het dus over wegen en weggetjes, voorzien van de eerder genoemde diversiteit aan plaveisels. Wat wel opviel was dat naarmate we dichter bij Porto kwamen de paden langs het strand, voorzien van houten planken, op enig moment verboden terrein werden voor fietsers. Dit ondanks het feit dat de route Eurovelo no.1, die we keurig hadden gedownload op onze Garmin fietscomputer, de weg over de plankjes wel aangaf. Na het bezoek van enkele terrassen, wat met dit weer zeker geen straf was, kwamen we uiteindelijk eind van de middag aan in Porto. Tijdens een koffiestop onderweg hadden we al het hotel geboekt op 200 meter van het centrum. Het adres intikken en erheen rijden is dan nog slechts een formaliteit. Een racefietsers daagde ons op een brede boulevard nog even uit voor een wedstrijdje maar nadat we dat hadden gewonnen en hij vervolgens van links naar rechts zigzaggend door het verkeer begon te schieten hebben we hem maar laten gaan.

Bij aankomst in het hotel bleek dat er eigenlijk geen plaats was voor onze fietsen. Dat leek een flinke tegenvaller maar plotseling bedacht de receptioniste dat er op de eerste verdieping nog een zaal beschikbaar was die kennelijk niet werd gebruikt. Dat betekende wel drie trappen op met de fiets op de schouder. Aangezien het de enige oplossing was hebben we dat maar gedaan en dus staan onze fietsen op de mooiste plek tot nu toe. Het was inmiddels al wel behoorlijk laat geworden dus na de avondmaaltijd in een Taverne om de hoek en een heerlijk ijsje op de weg terug naar het hotel hebben we ons mandje opgezocht. Morgenochtend ontbijten we ergens buiten het hotel en proberen we nog een beetje van Porto op te snuiven. Vervolgens gaat het verder zuidwaarts.

Cordial saudação